John Tabé hakt door:

"Rijk faalt, arm betaalt"

Het begon met een simpele vraag aan mijn overbuurman, eigenaar van drie succesvolle patatzaken: "Hoeveel coronasteun heb jij eigenlijk gekregen?"
Hij grijnsde. “€90.000 eurootjes. En weet je wat het krankzinnige is. Ik hoefde niets te bewijzen. Het geld stond er gewoon. Pats! op mijn rekening.” Daarna: stilte.

Drie straten verder woont Fatima, alleenstaande moeder.
Per ongeluk kreeg zij €2.300 te veel kinderopvangtoeslag.
Geen grijns. Geen begrip. Geen genade.
Haar kinderen werden weggehaald. Haar leven aan flarden.
Ze worstelt nog steeds met schulden, stapels papierwerk en eindeloze gesprekken met hulpverleners.

Welkom in Nederland. Een gaaflandje.
Waar bedrijven miljoenen wegsluizen onder het mom van ‘overmacht’ en daarvoor op de schouder worden geklopt.
Waar ouders die een paar honderd euro te veel ontvangen meteen worden weggezet als fraudeurs.

De Belastingdienst vernielde het leven van tienduizenden gezinnen.
Ondertussen pleegden bedrijven coronafraude voor achthonderd miljoen euro.
Reactie: ‘Oeps.’
Een vriendelijk verzoek om misschien iets terug te betalen.
Daarna: stilte.

En laten we het frietje bij de naam noemen:
82% van de streng aangepakte toeslagenouders heeft een migratieachtergrond (Amnesty).
De coronafraudeurs: overwegend wit.
De media en rechts Nederland: die bestempelden ouders als ‘fraudeurs’.
Ondernemers: ‘moedige overlevers’, ‘creatieve geesten’, mensen die ‘slim inspeelden op een crisis’.

In Nederland loont het om groots te stelen. Geen boete en nog steeds stilte. Nauw... wat piepjes.

Oh, oh Nederland, een gaaf landje achter de duinen, waar na het eten nog een potje wordt gevoetbald in de tuin. 

Terwijl Fatima’s kinderen nog steeds niet thuis zijn.

De VVD en het verdienmodel armoede >