John Tabé hakt door: 1-7-25

Mark Rutte likte naar boven en Dilan Yeşilgöz trapt naar beneden.

Als het gaat om buigen en slijmen, is Mark Rutte ongeëvenaard. Terwijl de wereld juist een krachtige tegenstem verwachtte tegen Donald Trump, de man die onze democratische waarden ernstig bedreigde, koos onze Mark,  NAVO secretaris generaal een totaal andere strategie: likken en slijmen.

Je zag het zo voor je: Rutte met zijn gladde glimlach, als een puppy dartelend rond Trump. Altijd klaar om hem te vleien, hem te paaien. Geen enkele kans liet hij liggen om de grote baas in Washington een ego-boost te geven. Alsof hij zijn ‘daddy’ niet kon weerstaan en hem vol overgave de verkeerde kant op streelde.

Moed. Daar doet Rutte niet aan. Hij koos het slijmerige spel, alsof hij met een lik en een kus toegang tot de macht wilde kopen. Hij werd beter in het vleien van Trump dan in het verdedigen van onze eigen waarden.

Dat ‘daddy’-moment. Alsof Rutte zichzelf terugbracht tot een puber die smeekt om erkenning van zijn dominante vader. Het beeld van iemand die op zijn knieën ligt en fluistert: “Ben ik een goede jongen, daddy Trump?”

Wat kregen we! Een slap aftreksel van leiderschap. Een NAVO-ambtenaar die wegkijkt wanneer Trump zijn vuile spel speelt, zwijgt als de democratie op het spel staat en zijn eigen waarden verraadt door te kruipen en te slijmen. Puur opportunisme, zonder visie of principes. Alleen liken om erbij te horen.

Mark Rutte, liberaal, VVD-politicus en ex-minister-president van Nederland, een Nederlander, een Hollander, onze koning van het slijmen, gaf ons een les in lafheid en moreel failliet.

En toen kwam Dilan Yeşilgöz. Een harde opvolger van deze lik-trap-VVD politiek. Met het zelfvertrouwen van een bulldozer en de gevoelloosheid van een deur. Haar stijl is niet stevig, maar grof en meedogenloos. Ze voert geen gesprek, maar valt mensen aan met verdachtmakingen en harde woorden. Burgers die nadenken, demonstranten met principes, vluchtelingen op de vlucht, zij ziet hen als obstakels, problemen, zelfs ‘Jodenhaters’, roept ze zomaar.

Ze hult zich graag in morele verontwaardiging, maar haar beschuldigingen zijn vaak kort door de bocht, hardvochtig en ongenuanceerd. Neem haar recente uitspraken over antisemitisme, waarin ze bij een incident rond zanger Douwe Bob volledig door het lint ging. Er was geen sprake van Jodenhaat, geen weigering van Joodse kinderen, alleen een praktisch geschil over een locatie. Maar Yeşilgöz had haar vonnis al klaar: "Daar staat hij. De Jodenhater!” Geen nuance, geen dialoog, zonder bewijs alleen maar beschuldigingen. Hard, kil en genadeloos.

Rutte likte omhoog, Yeşilgöz trapt naar beneden. Zo verandert de VVD langzaam van hoeder van onze vrijheden in leverancier van modder. Drek.

Orbán, Vučić en Wilders: de val van de angstheersers >