John Tabé hakt door:

Geert Wilders brult, maar trekt zijn keutel weer in.

De sfeer in Den Haag is verziekt en vijandig. Op momenten zelfs ronduit surrealistisch.
Geert Wilders, de onverzettelijke leider van de PVV en architect van het rechts-radicale kabinet Wilders/Schoof, smijt de knuppel met kracht in het hoenderhok: “De handschoenen gaan nu uit.”

Met die woorden zet hij zijn eigen minister, Marjolein Faber, verantwoordelijk voor het strengste en koudste asielbeleid in de Nederlandse geschiedenis, publiekelijk voor schut.
Zijn dreigement is kraakhelder: “Binnen een paar weken resultaat. Nu leveren. Anders dondert het hele kabinet om.”

Maar wie door dit spierballenvertoon heen prikt, ziet vooral de schrijnende ironie: Wilders’ grootheidsfantasie rust op een wankele toren van politieke amateurs, zijn eigen fractie.

De 37 PVV-Kamerleden, gepresenteerd als het ‘leger van verandering’, blijken in werkelijkheid een dolende stoet van onervaren en stuurloze volksvertegenwoordigers. Hangend in luiheid en onkunde.
Los zand. Holle vaten. Wegkijkers met koffievlekken in hun notulen en een kroket in de hand.

Waar zijn die initiatiefwetten over asiel van de PVV-fractie, Geert! Waar is die verpletterende daadkracht waarmee je schermde! Nergens…!

De fractie grossiert in afwezigheid, desinteresse en een stuitend gebrek aan dossierkennis, laat staan algemene kennis. Debatten: lege stoelen. Commissievergaderingen: lege plekken.
Maar in het Kamerrestaurant? Daar zijn ze wel. Massaal. Want als er iets goed draait binnen de PVV, is het wel het broodje kroket met mosterd in de Tweede Kamer.

De ‘partij van het volk’ is verworden tot een rijdende snackbar. Ze happen, knikken en applaudisseren als goedgetrainde papegaaien, maar fundamenteel bijdragen aan beleid? Geen sprake van. Krokettenpolitiek in optima forma.

Intussen serveert Wilders zijn vaste menu van politieke ballengehakt: Schelden op journalisten. Raaskallen over linkse rechters. Hetze voeren tegen de zogenoemde linkse oppositie, tuig.
En nu dus ook: dreigementen aan zijn eigen kabinetsleden.

Maar laten we eerlijk zijn: we kennen dit script. Wilders blaft. Hij bluft. Hij dreigt.
En aan het eind van de dag? Dan krabbelt hij terug. Dan trekt hij, met zijn welbekende bananenonderrug, weer zijn keutel in. Ja, alweer.

Het kabinet “Schoof Vooruit” kwebbelt door >