John Tabé hakt door: 3-11-25

Geertje Wilders van groep 6 te Venlo.

Stoelendans. Tikkertje. Kwartet. Voor Geertje was verliezen nooit gewoon een spel. Het voelde altijd als een ramp.
“Valsspelen!” riep hij zodra iets niet in zijn voordeel verliep. Zelfs de tafel, iedereen was tegen hem, vond hij.

Op een dag bedacht de juf een verkiezing voor het mooiste kleurplaatje. De kinderen fluisterden strategieën. Niemand werkte zo fanatiek als Geertje. Met rood-wit-blauwe potloden en een brede grijns zei hij: “Ik win sowieso. Mijn kleuren zijn de beste. Ik teken de mooiste Nederlandse vlag.”

Toen de stemmen geteld werden, volgde de ramp.

“Oeps, Geertje,” zei de juf. “Je hebt 25 stemmen, en Robje heeft er 26.”

Geertjes gezicht kleurde vuurrood. “Mijn stemmen zijn gestolen! De juf! De stoelen! De stemdoos!”
Hij stampte door het lokaal, eiste een hertelling, één, twee, drie keer.

De juf bleef kalm. “De uitslag klopt.”
Geertje smakte zijn potlood op de grond. “Ze hebben de stoelen verplaatst!”

Een meisje fluisterde: “Wil je een kusje?”
“Een kusje? "Dit is diefstal!” snauwde hij. Mokkend trok hij zich terug in een hoek.

Tien minuten later accepteerde hij een koekje, maar met één toevoeging:
“Ik wéét dat ik gewonnen heb.”

En zo groeide Geertje op. Alleen veranderde er niets.
Anno 2025 is hij nog altijd koppig, rancuneus en vol haat. Zijn vijandbeeld is groter dan ooit.
Nu verdenkt hij stembureaus, burgemeesters, de Kiesraad en zelfs D66, de winnaar van de verkiezingen op 25 oktober, van een complot tegen hem.

Want voor Geertje blijft één waarheid overeind: als hij verliest, moet er iemand vals gespeeld hebben. Vals tuig, door en door.

Rechtse partijen: Mijn piemel is groter dan die van jou.>