John Tabé hakt door: 26-9-25

Het verschil tussen een bivakmuts en een bibliotheekkaart

Extreemrechts en extreemlinks. Op het eerste gezicht lijken ze sprekend op elkaar. Ze zwaaien met vlaggen, schreeuwen hun kelen schor en zien zichzelf als de laatste muur van de beschaving. Maar daar, zegt John Tabé, houdt de vergelijking op.

Extreemrechts is een storm in een bierglas. Eerst een krat om moed te verzamelen, dan maskers op, vlaggen van halfvergeten dictaturen onder de arm, tassen vol vuurwerk erbij en hup, de straat op. Zonder plan, zonder kennis van de wet. Maar met een kristalhelder vijandbeeld: links, buitenlanders, asielzoekers. Punt.

Extreemlinks daarentegen speelt schaak. Zij vergaderen, notuleren, citeren en plannen. Machtsstructuren worden ontleed tot achter de komma, en pas na het achtste gebruik van onderdrukking denkt iemand aan koffie. Ze kennen hun rechten, ontwijken valkuilen en hebben persberichten klaar voordat de eerste leus klinkt. Tabé: “Of je hun idealen nu bewondert of verafschuwt, ze weten verdomd goed wat ze doen.”

Het pijnlijke verschil is glashelder. Rechts speelt relletjes, links speelt strategie. Rechts zou nog verdwalen in een flatgebouw met één trap. Links tekent eerst de plattegrond en zet daarna de meubels in brand.

Geluid is niet hetzelfde als gevaar. Wie het hardst schreeuwt, wint niet altijd. De slapstick van extreemrechts is gevaarlijker dan ze zelf beseffen. Domheid en chaos vormen een giftige cocktail. Extreemlinks… Berekening, intellectuele bravoure en net zo ontwrichtend, alleen met een routekaart.

ChatGPT: Kennis voor de rijken, kruimels voor de rest.