John Tabé hakt door:

De VVD en het verdienmodel armoede

Laat ik er geen doekjes om winden: de VVD presenteert zich al decennia als de partij van de ondernemer, de harde werker, de zelfstandige Nederlander. Mooie woorden voor op een verkiezingsposter en ja, die zien we straks weer overal.

Maar wie goed kijkt, ziet wat er achter dat zelfverzekerde masker schuilgaat: een partij die haar strengste, hardste beleid richt op mensen die het al moeilijk hebben. Burgers die afhankelijk zijn van sociale voorzieningen worden keer op keer geraakt. Daar wordt gesneden. Daar moet geld vandaan komen, zodat ondernemers en ‘zelfstandig werkende burgers’ ontzien kunnen worden.

Een schrijnend voorbeeld: het plan om elke drie jaar een inkomenstoets te doen bij bewoners van sociale huurwoningen. Alsof het een APK-keuring is. Maar dit is geen neutrale controle. Het is een bureaucratisch machtsmiddel dat het bestaansrecht van mensen ter discussie stelt.

Verdien je net iets meer dan de grens? Dan moet je eruit. Het maakt niet uit hoe je daar bent gekomen. Of je je aan de regels hebt gehouden. Of je eindelijk wat ademruimte hebt opgebouwd. Geen context, geen coulance. Je bent niet arm genoeg? Dan de straat op.

In de praktijk betekent dit dat de VVD onder het mom van ‘beleid’ de sociale woningmarkt afbreekt. Mensen met lage inkomens worden uit hun huizen gedrukt. Niet richting kansen, maar richting een vrije markt die ruikt naar winst in andermans ellende.

Zoals ik het noem: een verdienmodel voor huisjesmelkers. De markt wint. De overheid trekt zich terug. Wat blijft erover? Torenhoge huren, schimmel op de muren en tijdelijke contracten die je van de ene dag op de andere op straat zetten. En de volgende huurder? Die betaalt nóg meer voor dezelfde beschimmelde woning.

En dat heet dan ‘beleid’. Nee, dit is doelbewuste verwaarlozing. De VVD helpt kwetsbare mensen niet. Armoede wordt niet bestreden, maar benut als verdienmodel.

Het contrast met hoe ondernemers worden behandeld, is pijnlijk. Voor hen geen bemoeienis. Geen strenge controles. Geen argwaan. De VVD biedt ze juist ruimte: fiscale cadeaus, minder regels, minder inspectie. De rode loper ligt uit.

Maar voor de gewone burger met een minimumloon, een uitkering of een sociale huurwoning geldt het tegenovergestelde. Dan wordt elke euro gewantrouwd, elk formulier nageplozen, elke kleine fout afgestraft.

Dan telt alles. Iedere cent. Iedere vergissing. Iedere vermeende misstap. Zie het toeslagenschandaal. Zie Groningen enz….. Niet opgelost. Wel gecontroleerd. En gestraft.

VVD’er Dilan: “We moeten door >