03-08-2025

John Tabé vertelt: “Geen dame, geen drama”

Elke ochtend, ergens tussen zeven en acht uur, begint mijn dag. Niet met een harde wekker die me ruw uit mijn slaap trekt, maar in alle stilte, als vanzelf. Ik strek me uit, draai mijn schouders los en doe trouw mijn twee minuutjes rek- en strekoefeningen. Het kraakt hier en daar, de drama’s van een lijf in senior modus, mompel ik.

Nadat ik me heb opgefrist, maak ik mijn vertrouwde ontbijt klaar: havermout met een snufje kaneel en een stevige mok koffie. Zwart, zonder suiker. Alles op z’n tijd, zonder haast. Daarna maak ik mijn huis even aan kant. Een doekje over de tafel, een kussen rechtleggen. Mijn planten staan keurig op een rij, alsof ze op appèl staan. Mijn huis hoeft niet te glanzen, het moet ademen.

Rond negen uur ga ik wandelen. Soms door de stad, soms gewoon een rondje om het blok. Ik groet mensen vriendelijk, knik naar honden en glimlach naar joggers. Uit solidariteit, zij doen hun best, ik hoef dat niet. Ik kijk altijd goed om me heen, niet omdat ik iets zoek, maar omdat ik het leuk vind om te zien wat de dag vanzelf aandraagt.

Heel soms fantaseer ik tijdens het lopen over een vrouw naast me, hoe het weer zou zijn... Maar dan zie ik de kleding en rommel op de vloer, kussens en kranten die nergens liggen waar ik ze had neergelegd, en planten die ineens ‘emotionele ruimte’ nodig hebben.

Ik denk bij mezelf: “Vrouw, rommel en geen seks. Doe iets!”

Mijn psychiater kijkt me aan en zegt: “Misschien moet je het gewoon bij koffie houden.”

Dus als ik na mijn wandeling weer thuiskom, zeg ik tevreden tegen mezelf: Koffie!

De zwijgende schaamte van Arnhem >