John Tabé hakt door: 9-9-25

Angela de Jong smeekt de VVD: “Ik kan niet zonder aalmoes.”
Ach, Angela de Jong. De vrouw die met gemak BN’ers fileert, zit nu zelf in de knoop. Niet omdat haar columns floppen, maar omdat haar zorgvuldig opgebouwde status wankelt. Angela, altijd zo zelfverzekerd, zit rillend in haar iets te ruime villa in Rotterdam. HR+++ glas in de ramen, op afbetaling natuurlijk. En de reden… De heilige hypotheekrenteaftrek, haar belastingaalmoes, dreigt te verdwijnen.
Oei: “VVD helpt me! Ik ben een brave burger. De schuld ligt bij GroenLinks-jongeren op Bali!”

Angela heeft zich diep in de schulden gestoken. Niet omdat ze anders geen dak boven haar hoofd had, maar omdat ze mee wilde doen aan het toneelstuk van de middenklasse: laten zien dat je het gemaakt hebt. Een keuken waar een heel jaarsalaris in verdwijnt, een huis ver boven budget, perfect voor de schijn. En nu dreigt de overheid de aalmoes te schrappen. Zonder die aalmoes kraakt haar financiële plaatje.

Wat als straks de bank meer eigenaar is van haar huis dan zijzelf… Wat als de fiscus droogjes zegt: “Jammer, maar vanaf nu red je het zonder aalmoes”…

Angela is daarin niet uniek. Generaties lang verschuilden we ons achter aalmoezen, hopend dat ze eeuwig zouden blijven bestaan. Maar de waarheid is simpel: de aalmoes is geen recht, het is een tijdelijke gunst. U te paaien om op de VVD te stemmen. En nu de rekening komt, roept Angela: “Help! Ik ben een brave burger! De schuld ligt bij GroenLinks-jongeren op Bali!”

Nee, Angela. Het probleem zit dichter bij huis. Dit is de prijs van leven op krediet, met het handje ophouden bij de overheid. Misschien wordt het tijd je eigen keuzes onder ogen te zien. Want zonder aalmoes blijft er weinig over.

Het toneelspel van rechts tegen links>