John Tabé hakt door: 23-8-25

De Hypotheekrenteaftrek: De grote leugen van woningbezit

De sleutel. De dozen.
Champagne op de kale vloer.
“Dit is van ons,” zeg je.

Onzin. Het is niet van jou. Het is van de bank. Jij bent huurder in je eigen huis. Alleen heet het “hypotheek”, zodat het fatsoenlijk klinkt.

Elke maand ploeter jij. Elke maand schuif jij duizenden euro’s naar een bank die jou als melkkoe ziet. En de overheid… die staat erbij en kijkt toe. Die helpt ze. Met belastingtrucs. Met hypotheekrenteaftrek. Met een systeem dat huizen twintig procent te duur maakt. Jij denkt dat je investeert in je toekomst. Nee. Je investeert in de bonus van een bankdirecteur die jouw leven niet kent.

En dan gaat het mis.
Eén rentestijging.
Eén ziekenhuisrekening.
Eén ontslag.

En je droomhuis verandert in een schuldenkerker. Het bed van je kinderen, de tafel waar je eet, de tuin waar je lacht, alles kan verdwijnen. Want de bank wacht niet. De bank onderhandelt niet. De bank neemt.

De overheid… Medeplichtig. Zij creëren de regels die jou vastketenen. Zij pompen de prijzen op. Zij zeggen dat dit goed is voor de economie, terwijl jij je leven verpandt.

Ondertussen lachen de banken zich rot. Zij dragen nul risico. Jij werkt kapot. Jij loopt op je tenen. Jij offert je gezondheid, je slaap, je gezin. Alles om een huis te betalen dat je nooit echt zal bezitten.

Dit is geen woningmarkt. Dit is een schuldenmarkt. Een casino waarin de banken altijd winnen, de overheid het huis houdt en jij altijd verliest.

De echte eigenaar van jouw huis…
Niet jij. Nooit jij.
Het is de bank. Altijd de bank.

En jij… Jij mag de muren schilderen. Jij mag de ramen lappen. Jij mag betalen. Tot je laatste adem.

De schuldigen…
De banken. De overheid.
En jij, huis, herstel, schuldeigenaar, slachtoffer door jezelf of van een systeem…

Femicide het dodelijke gevolg van structurele ongelijkheid>